သတင္းေဆာင္းပါ (၂)

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘိုကေလးၿမိဳ႕ ကိုအခက္အခဲေတြၾကားကေနသြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းတာ မဟုတ္ေသးေပမယ့္ ပထမအစီအစဥ္အျဖစ္ တိက်တဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕နဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအေတြ႕

အႀကံဳရေအာင္သြားေရာက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘေလာက္ဂါေမာင္ႏွမ မ်ားအေနဲ႕ တက္အားသ၍ လက္လွမ္းမွီသေလာက္သြားေရာက္ ကူညီခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ အားလံုး ႀကိဳးစား ခဲ့တာ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ ပါၿပီ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ေနေစတနာ ထားလွဴဒါန္း ေန ၾကတဲ့ အေထာက္အကူေတြ မေရာက္ရွိခဲ့လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကေန ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့ အတြက္ အခု လို တျခားေသာ အလွဴရွင္မ်ားနဲ႕အတူ သြားေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕မွာ လူေပါင္း ၃၀ နီးပါး ပါ၀င္ခဲ့ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ကိုႀကီးေက်ာ္၊ ဘာညာ၊ ေပါက္ကရ၊ ကိုေဂါက္၊ အပုေလး၊ ၀င္းေဇာ္ထက္၊ ညီညီ စတဲ့ ဘ ေလာက္ ဂါမ်ား ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ၁၄ ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာပိုင္းစထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ဒါေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္က မီ႐ံုေလးပါ။ စုရပ္၄ ခါေလာက္လုပ္တာ ေနာက္ဆံုးစုရပ္ က်မွ ကမန္းကတန္း ေရာက္လာတာပါ။ ေရွ႕ဟာေတြက လြဲေနလို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ မိုးကေလး ကလဲတဖြဲဖြဲနဲ႕ လိုက္ေအ့စ္( အမိုးမရွိ) ရဲ႕ ေနာက္ကေန လိုက္ပါခဲ့ ၿပီး စုစုေပါင္း ကုန္ပစၥည္းတင္ထားတဲ့ ကား မ်ား အပါအ၀င္ ကားေပါင္း ၈ စီးနဲ႕ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ စထြက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ လွိဳင္သာယာ ဘက္က အပ်က္ အစီးေတြကို စတင္ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ စက္ရံုေတြ အမိုးလန္တာကေတာ့ ေထြေထြထူထူး ေျပာစရာမလိုေအာင္ပါ ။

လွိဳင္သာယာ တခုထဲမွာတင္ ဓါတ္တိုင္ေတြ ရာဂဏန္းေလာက္လဲေနတာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ မိုးကလဲ ရြာမလိုလိုနဲ႔ ဖြဲဖြဲ ေလးက်ေန၊ ေလေအးေအးထဲမွာ လိုက္ပါလာရင္း ထန္းတပင္ ကိုေရာက္လာတဲ့အထိ ဓါတ္တုိင္ေတြ က်ိဳးပဲ့ေန တာ၊ အိမ္ေတြအနဲငယ္ပ်က္ေနတာက လြဲၿပီး ႀကီးမားတဲ့အပ်က္ အစီးေတြ မေတြ႕ရေသး ပါဘူး။ လမ္းကလဲ ေကာင္း ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပံုမွန္အတိုင္းထြက္ခြာလာခဲ့ရာက ကားလမ္းတေလ်ာက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ လမ္းေဘး ၀ဲယာက အရိပ္ရပင္ေတြက ရိုးတံေျခာက္ေျခာက္နဲ႕ သစ္ရြက္ေတြ တခုမွမရွိေလာက္ေအာင္ ေလတိုက္ခံထား ရသလို တျခားေသာ အပင္တခ်ိဳ႕ကလဲ ဓါတ္တိုင္ေတြနဲ႕ အၿပိဳင္ က်ိဳးက်ေနတာ ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လယ္ကြင္းေတြ ေေတာ့ ေရတခ်ိဳ႕၀င္ေနၿပီး စပါးေတြေရစိုေနတာ ကိုထြက္လွန္းေနတဲ့ ေတာင္သူေတြကို ဘဲ ေတြ႕ ရပါတယ္။ ေညာင္တုန္း ဘက္ကိုသြားတဲ့ တေလွ်ာက္မွာလဲ အိမ္ေတြ အမိုးလန္တာ ၊ ပ်က္တာေတြ ေတြ႕တာပါဘဲ။ ေညာင္တုန္းကေက်ာ္ လို႕ မအူပင္ဘက္ကိုသြားတဲ့ လမ္းမွာေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္းေတြကိုေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းေဘးဘက္ေတြမွာ တကယ့္ ယာယီတဲလို႕ဆိုရမယ့္ သံုး ေလးေပေလာက္ရွိတဲ့ တဲေလးေတြနဲ႕ ေနၾကရတဲ့ ေလေဘး ဒုကၡသည္ေတြကိုေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕မိသား စုေတြ ရဲ႕ကေလးတခ်ိဳက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေနာက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေငးေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ကေလးလူႀကီးေတြက လဲ စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕တခ်က္ေလာက္ၾကည့္ၿပီး၊ မထူးပါဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္ေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ့ ပါလာတဲ့ မုန္႔အခ်ိဳ႕ ကို ကေလးေတြထံ ခ်ေပးခဲ့တာ ကလြဲ ၿပီး တျခားဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မအူပင္ကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီး မအူပင္တကၠသိုလ္ မေရာက္ခင္ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ပါတယ္။ ပ်က္ဆီးေနတဲ့ အိမ္ေတြ ရံုးေတြၾကားကေန ခ်ိနဲ႕ရွင္သန္ေနတဲ့ သူေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လို႕ ၿမိဳ႕ေလးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

မအူပင္ကေန မအူပင္တံတားကိုေက်ာ္ဖို႕ သြားတဲ့ ကြင္းျပင္ေတြမွာလဲ တဲအိမ္ေတြ အသီးသီးထိုးထားတဲ့ ရြာတန္းရွည္လို ပံုစံ လူအုပ္ႀကီးက ေၾကာ္ျငာ ကားလို႕ ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုေခၚတဲ့ ကားတန္း ေပၚက ေနပစ္ခ်တဲ့ ပစၥည္းေတြကို တေပ်ာ္တပါးလိုက္ေကာက္ေနၾကပါတယ္။ အိမ္ေလးေတြလို႕ ေျပာရမယ့္ ယာ ယီတဲေလးေတြက၀က္တေကာင္ကို ထားတဲ့ အေနအထားထက္ေတာင္ဆိုးတာပါ။ အခင္းအကာ အလံုအၿခံဳ မရွိလွဘဲ ေပါမ်ားလွတဲ့ အုန္းပင္ အက်ိဳးေတြက အုန္းလက္ေတြကုိသီၿပီး ျဖစ္သလိုေန ထုိင္ေနၾကာေတြ႕ရ ပါတယ္။ တစစေပါမ်ားစြာေတြ႕လာရတဲ့ အုန္းပင္ ေတာအုပ္ေတြ၊ ကြမ္းသီးပင္ေတြဟာ အပိုင္းပိုင္း က်ိဳးက်ေနတာ ေလဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ခဲ့တယ္ဆို တာကို ေနရာအလိုက္ေဖာ္ျပေပးေနတာနဲ႕ အလြန္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ကားတန္းေတြဟာ မိုးေတြေလေတြအနည္းငယ္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ၾကားက ျဖတ္ေက်ာ္ေနသလို အဲလို မိုးေတြေလေတြၾကားကေန လမ္းေဘး၀ဲယာက ေထာင္နဲ႕ခ်ီတဲ့ လူတန္းေတြကလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုစီနဲ႕ ကား ေတြ ကို လိုက္လံ ၾကည့္ရႈေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတဲ့ သၾကားလံုးေတြ နဲ႕ မုန္႕အခ်ိဳ႕ ကို ကေလးေလေတြ ကိုေတြ႕တိုင္း ပစ္ခ်ေပးခဲ့ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလာလုပ္တာလဲ ျပန္လည္ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့သူတို႕ တေတြလဲ ဒုကၡ သည္ေတြမဟုတ္ဘူးလား။ မေျပာတတ္ေအာင္ပါဘဲ။ သက္ဆိုင္ရာက ေတာ့လံုေလာက္တဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပး ထားေသးပံုမေပၚေသးပါဘူး။ မအူပင္တကၠသိုလ္ေက်ာ္လာရင္း မနက္ ၁၀ နာရီလဲ သာသာေလာက္ျဖစ္လာပါ ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလး သြားလာလိုက္ရင္း လန္ေနတဲ့ အုန္းပင္ ေတြကိုေငးလိုက္၊ ေရေတြ၀င္ေနတဲ့ စပါးၾကည္ေတြ ကို ၾကည့္လိုက္၊ အေ၀းက မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းက မိုးသားေတြကို ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႕ စဥ္းစားေနရင္း က်ိဳက္လတ္ကို ၀င္ေန ၿပီဆိုတာ သတိထားမိေတာ့ ၁၀နာရီခြဲေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ိဳက္လတ္ကို ၀င္ေတာ့လဲ မအူပင္တုန္းကေလာက္မဆိုးေပမယ့္ အတူတူေလာက္ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ အကူအညီ ေတာင္းခံလိုတဲ့ လူတန္းေတြကို ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းေတြ႕ေနရဆဲပါဘဲ။ ဘယ္မွာလဲသူတို႕မွာ သန္႕ရွင္းတဲ့ ေသာက္ေရ ၊ သန္႕ရွင္းတဲ့ အစားအစာ။ ဘယ္လို ဘယ္ပံုနဲ႕ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေန ၾကသလဲဆိုတာလဲ သံသယ ျဖစ္စရာ မေကာင္းေအာင္ကို ရွင္းလင္းေနလွပါတယ္။ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ထဲ ကိုျဖတ္သန္းတယ္ဆိုရင္ တခ်ိန္က စီကား ခဲ့တဲ့ အမွတ္သေကၤတျဖစ္တဲ့ ကိုလိုနီလက္ရာ အုတ္တိုက္ အေဆာက္အဦးေတြ အစီအရီေတြ႕ရၿပီး ၾကားထဲက သစ္သား အိမ္မဲမဲေတြ ကိုအလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳနဲ႕ အၿပိဳင္အဆုိင္ရွိေနၾကပါတယ္။ ေလၾကမ္းဒဏ္ကို အလူးအလဲ မခံလိုက္ရဘူးလို႕ မဆိုရင္ေတာင္ က်ိဳက္လတ္လဲ သက္သာလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ေတာ့ အိမ္ေတြ အမိုးလန္ေနတာေတြ႕ရၿပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးအခ်ိဳ႕ ကိုေတြ႕ရၿပီး စီးပြားေရး သိပ္မ ေကာင္းလွတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးအတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးက ေတာ့ သူတို႕ၿမိဳ႕ ကလဲေနတဲ့ ဓါတ္တိုင္ေတြကို ျပန္ ထူ သလိုလြယ္လွမယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး။ က်ိဳက္လတ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားေလး ခဏနား ထမင္းစားရင္း ေနာက္ကလာမဲ႔ ကားတန္းကိုေစာင့္ပါတယ္။

က်ိဳက္လတ္ကေန ဆက္လက္ေရြ႕လ်ားလာခဲ့ တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယဥ္တန္းဟာ တျခားေသာ ရာနဲ႕ခ်ီ သြားျပန္ ေန တဲ့ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး ေစတနာရွင္ကားေတြ၊ အစိုးရစစ္ဘက္ ေထာက္ပံ့ေရးကားေတြ၊ ကုလ ကကားေတြ နဲ႕ အတူ ရႊံ႕ေတြ ေရေတြၾကားကေန လာေနၾကပါတယ္။ မၾကာခင္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရိုင္ရံုးစိုက္တဲ့ ဖ်ာပံုရဲ႕ အစြန္ အဖ်ားေတြကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္က ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အုန္းေတာေတြထဲက အရင္းကေန က်ိဳးပဲ့ က် ေနတဲ့ အုန္းပင္ေတြနည္းတူ အပံုလိုက္ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ အိမ္ေတြ၊မ်က္ႏွာစာ ဘဲက်န္တဲ့ အိမ္ေတြ ၊ လမ္းသာ ျမင္ ရေတာ့တဲ့ ရပ္ကြက္ေတြကို စတင္ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာခဲ့ရင္း ၿမိဳ႕ ကိုေရွာင္ၿပီး တခါ ထဲ ဘိုကေလး ကိုသြားဖို႕ အတြက္ ဖ်ာပံုကအထြက္ တံတားေလးတခုနားမွာ ေနာက္က ကားေတြ ျပတ္က်န္ ေနတာ နဲ႕ေစာင့္ေနရင္း အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ကေလးေတြ ၊မိသားစုေတြ ကို ဓမၼာရံုကေန ဆန္တခ်ိဳ႕ ေ၀ ေနတာ ၾကားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အတုတ္ ၂၀၀၀ ပါလာပါတယ္။ စားတာလဲစား၊ လမ္း မွာလဲ ေ၀ဖို႕ပါ။ အဲဒီထဲက ေကာက္ညွင္းေပါင္းေတြကို မြတ္သိပ္တဲ့ အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးေလး ေတြကို ေတြ႕ရာက ေ၀းေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အလွဴရွင္က ေျပာတာနဲ႕ ကေလးေတြကို တေယာက္တထုတ္ ေ၀ေပးခဲ့ ပါတယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီေကာက္ညွင္းေပါင္းကို စားရင္ တမနက္ဆာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဖူလံု ေလာက္ပါတယ္။ ကေလးေတြတေယာက္ကိုတထုတ္ေပးေနရာက လူႀကီးေတြပါလာပါတယ္။ ၂ေခါက္ေတာင္း ခိုင္းတာေတြ၊ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးထိုးထည့္တာေတြ၊ အတင္း၀င္လုတဲ့ ပံုစံေတြေပါက္လာတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေ၀ေပးတဲ့ အလုပ္ကို ရပ္နားလိုက္ပါတယ္။ လံုး၀မရဘဲ မ်က္လံုးေလး ေတြ မွာအေရာင္မလက္ ႏိုင္တဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ ကို ေတြ႕လိုက္ရလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လံုး၀ရပ္နားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္က ကားေတြလဲ မွီလာ ပါၿပီ၊ သြပ္နဲ႕ စားစရာေတြ ၊ အိုးေတြ၊ အခင္းအကာေတြတင္လာတဲ့ ကြန္တိန္နာ တစင္းလံုး၀ သြားလိ္ု႕ မရ ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကလပ္ကျဖစ္တယ္လို႕ ယူဆရလဲ ျပင္ဆင္တက္တဲ့သူမပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က အဲဒီကားကိုျပင္ဆင္ဖို႕ ကားျပင္တဲ့ သူကိုရွာရန္ ဖ်ာပံု ၿမိဳ႕ ကိုပတ္ၾကည့္ေတာ့မွ အေတာ္ေလး ထိခိုက္ထားတဲ့ ဖ်ာ ပံုကို နီးနီးကပ္ကပ္ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုႀကီး ၀င္းထဲက အေဆာင္တလံုးဆို လံုး၀ သံုးမရေအာင္ လဲ ၿပိဳေနတာျဖစ္ၿပီး သံယာေဆးရံု အမိုးကိုေတာ့ တာလပတ္ေတြ ျပန္လည္ ဆင္ထားတာေတြ႕ပါတယ္။ ၀င္းအတြင္း မွာလဲ ယူနီဆက္ က ကားတစီၤးရပ္ထားတာေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းက ၁၀ ဘီးကားေတြက သစ္ေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္ထားၿပီး အေရွ့မွာ ေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္း ေလေဘး ကယ္ဆယ္ေရး အထူးတာ၀န္ ဆို ၿပီးေရးထားတဲ့ သစ္ကားေပါင္း ၃၀ ခန္႕ရပ္နားထားတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အစားအစာ ၊ ေဆး၀ါးနဲ႕ အေရးေပၚ ေနေရး ထိုင္ေရး အဓိကလိုအပ္ေနကာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကင္းေ၀းေနတဲ့ ေလေဘးသင့္ ျပည္သူေတြ အတြက္ အဲဒီသစ္ေတြ ကဘယ္လို အက်ိဳးျပဳမယ္ဆိုတာေတာ့ စီစဥ္သူေတြသိေလာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ အခုခ်ိန္ထိလက္လွမ္းမွီသေလာက္ပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးရံုကဆင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္ေကာင္းေကာင္း ေတြေတာင္ေလ ေၾကာင့္မွန္ေတြ အမိုးေတြ ကြဲေၾကၿပိဳပ်က္ေနၿပီး ေစ်းကေတာ့ အမိုးမဲ့ သြားတဲ့ ေလဟာ ျပင္ေစ်း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကမ္းနားပိုင္းေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရစင္ေတြ အေဆာက္အအံုေတြ အေၾကာင္း ကေတာ့ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ဆီးပါတယ္။ ေထာက္ပံ့ေရး ယဥ္တန္းေတြ အျဖစ္ တရား ၀င္ သြားေရာက္မယ့္ စစ္ယဥ္တန္းေတြ ေတြ႕ေနရၿပီး ဘိုကေလး ကိုသြားမယ္လို႕ေျပာတာၾကားပါတယ္။ ဆန္ေတြ အဓိက ပါ၀င္တယ္လို႕ ေျပာတာ လဲၾကားပါတယ္။ ေရတပ္က စစ္ကားတစီးက ျဖတ္သြားရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြား တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ ကားျပင္ဆရာ ကိုေတြ႕လို႕ ကၽြန္္ေတာ္တို႕ ကားတန္းဆီျပန္လာပါတယ္။ ကားကေတာ့ ဘယ္လိုမွ နာရီပိုင္းအတြင္း ျပင္ဆင္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အဲဒီကားကိုထားခဲ့မွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ရန္ကုန္ကို ပစၥည္း လွမ္းမွာ၊ ပစၥည္းေရာက္ရင္ ျပင္နဲ႕တရက္ေတာ့ၾကာမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကားေနာက္က ကြန္တိန္နာကို ေသာ့ ခတ္ ဖို႕ အလွဴရွင္က စီစဥ္ခဲ့ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားတန္းမွာ ပါလာတဲ့ အကူအညီ ေပးေရး ပစၥည္းတန္ဖိုးက ကာလေပါက္ေစ်း သိန္း ၄၀၀ ၀န္းက်င္မက ပါရွိလာတဲ့ အတြက္ အလွဴ ရွင္ေတြက လဲ သူတို႕ပစၥည္းေတြ ကိုသူတို႕ လွဴလိုသူေတြလက္ထဲ ကိုေရာက္ေအာင္ေပးခ်င္ေနပါတယ္။

မိုးကလဲ ျပန္ရြာလာပါတယ္။ မိုးေရထဲကေန ၿပီး ဖ်ာပံုကထြက္လာပါတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုကိုျဖတ္သန္း ၿပီး တဲ့ ေနာက္ ကိုးအိမ္တန္း တံတားေရာက္တဲ့ အထိကားေတြပိတ္ ၊ လမ္းကဆိုးနဲ႕ ခရီက မတြင္သလို ၊ လမ္း တေလ်ာက္မွာလဲ ၀က္ေတြထားတဲ့ တဲေလာက္သာ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေလေဘးသင့္ ျပည္သူေတြကို ျမင္ေရ ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို တၿပံဳး ၿပံဳးနဲ႕လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနတာ ကိုျမင္ရပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ပီပီ ဒီေလာက္ ခက္ ခဲေနတဲ့ ၾကားက အၿပံဳးတပြင့္ ကို လြယ္ကူစြာေခၽြျပႏုိင္တာ အရမ္းၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ လမ္းက ဆိုးသထက္ ဆိုးလာ ပါတယ္။လမ္းေဘး၀ဲယာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ႔ ေနျဖစ္ရံုအိမ္ေလးေတြ ကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားတန္းဟာသြားေနလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးကားေတြ အမ်ားၾကီး ပိတ္ေနတဲ႔ေနရာကိုေရာက္သြားပါတယ္။ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံတာက အေျခေနမေကာင္းလို႔ ကားငယ္မ်ားသာ သြားလို႔ရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ကားမ်ားပိတ္ဆို႔ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဖ်ာပံုနဲ႔ ဘိုကေလးကို သြားတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းရဲ႕ ပထမဦးဆံုး တံတားငယ္ေလးပါ။ ဘာတံတားလဲဆိုတာ နာမည္မေတြ႔ေပမဲ႔ သဖန္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးထားတဲ႔ တံတာေလးပါ။

ဆက္ရန္ - - - -