အိပ္မက္ မက္၀႔ံသူမ်ား ( ၂ )

“မ်က္စိလွ်ံသြားေသာ အခြင့္အေရးတစ္ခု”

၁၉၈၀ ျပည့္ေဆာင္းဦးေပါက္ တစ္ခုေသာ ေနခင္းပိုင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အသက္ ၁၇-ႏွစ္ရွိေသာ “ဂ်ိဳေဆအဂြီယာ ဂ်ဴနီယာ” သည္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ဘရြန္႔စ္ရပ္ကြက္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ဖြင့္ထားေသာ ဖခင္၏ ပင္မင္းဆိုင္သို႔ စာတစ္ေစာင္ယူသြား၏။ စာမွာကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္သို႔ ပညာသင္ေထာင္ပံေၾကးျဖင့္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳေသာ အေၾကာင္းၾကား စာျဖစ္သည္။

ဖခင္ “ဂ်ိဳေဆ” က သားအတြက္ပီတိျဖာေန၏။ “ငါ႔သား ဘြဲ႔ရေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုမွာ ေအာင္ျမင္စြာအလုပ္ရရွိပါေစ” ဟုအားေပးစကားေျပာၾကား၏။ သူငယ္စဥ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္က ပညာေလးမေတာက္တေခါက္ျဖင့္ ပြာတိုရီကိုမွ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ၾကီးသို႔ ေရာက္လာျပီး ဘ၀တြင္ ႐ုန္းကန္ၾကိဳးပမ္းခဲ႔ ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သားျဖစ္သူကို မိမိထက္ သာေစလို၏။

၁၉၈၃-ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ိဳေဆဂ်ဴနီယာ တကၠသိုလ္တက္ေနခိုက္ သူ႔ဖခင္႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြား၏။ သို႔ျဖင့္ သူေက်ာင္းမွ ခြင့္ယူျပီး မိသားစုထံ ျပန္လာခဲ႔ ရ၏။ “မိသားစု လုပ္ငန္း” အေျခတက်ျဖစ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းေႏွာင္း စာသင္ႏွစ္၀က္အမီ ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္” ဟုတကၠသိုလ္မွ ဆရာမ်ားထံ ကတိျပဳခဲ႔၏။

ဂ်ိဳေဆအဂီြယာအေနျဖင့္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ျပီး ဖခင္၏ ပင္မင္းဆိုင္လုပ္ငန္း ကို ကယ္တင္ေပးခဲ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ယင္းအေျခအေနသို႔ ေရာက္ရန္ ၃-ႏွစ္တည္းဟူေသာ အခ်ိန္တို႔ ကုန္ဆံုးသြားခဲ႔ၾက၏။ တကၠသိုလ္ မွ ပညာသင္ေထာက္ပံ႔ ေၾကးလည္း လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးသြား၏။ ယခင္က အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဘြဲ႕ယူ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ေသာ ဧည့္ခံပြဲ မ်ားသို႔ ဖိတ္ၾကားေသာအခါ အဂီြယာက “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မအားလို႔ မတက္ေရာက္ႏိုင္ပါ” ဟု အေၾကာင္းျပေလ႔ရွိ၏။ အမွန္မွာ သူအလြန္အမင္း စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ ေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ “ေဖေဖ ေျခရာကို ကၽြန္ေတာ္ နင္းမယ္” ဟု သူ႕စိတ္ထဲမွာေတြးေန၏။

တျခားအေျခာက္ေလွ်ာ္ ပင္မင္းသမားမ်ားကဲ႔သို႔ပင္ အဂီြယာသည္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ေငြအေျမာက္အျမား အကုန္ခံျပီး ျပဳျပင္ လိုက္နာေနခဲ႔၏။ စရိတ္ အကုန္အက်သက္သာေစရန္ ပင္မင္းဆိုင္ခြဲမ်ား ဖြင့္လွစ္ျပီး အထည္အပ္ အထည္ေရြးျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္ေပး၏။ အ၀တ္ေလွ်ာ္သန္႔စင္ေသာ ဗဟိုစက္႐ံုကို ေတာ့သီးျခားထား၏။ သို႔ေသာ္ အတၱလႏၱာျမိဳ႕၌ က်င္းပေသာ ညီလာခံတစ္ခု တြင္ ဆိုင္ခြဲဖြင့္လွစ္ထားေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား ခ်ဥ္းကပ္ဆက္သြယ္ ၾကည့္ေသာ အခါ သူ႔ကိုေခါင္းခါ ညင္းဆန္လိုက္ၾက၏။ သူတို႔သည္ အတြင္းပိုင္းက်ေသာ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ား ၌ ပင္မင္းဆိုင္ခြဲမ်ား ဖြင့္လွစ္ရန္ စိတ္မ၀င္စားၾကေခ်။

အိမ္အျပန္ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ဤအေၾကာင္းကိုပင္ သူတႏံုႏံု ေတြးေနမိ၏။ “ဘ႐ြန္႔စ္ ရပ္ကြက္ကေထာင္ေပါင္းမ်ားစြားေသာ လူေတြဟာ မန္႔ဟက္တန္ ရပ္ကြက္ကို အလုပ္ဆင္းလာၾကတဲ႔အခါ သူတို႔အ၀တ္အစားေတြ ပင္မင္းေပးဖို႔ ယူလာၾကမွာပဲ” ဟု သူေတြးလိုက္မိ၏။ ဧရာမ အခြင့္ေကာင္းၾကီး တစ္ခုကို ငါမ်က္စိလွ်ံေနမိပါလား ဟုလည္း တဆက္တည္း တဆက္တည္း စဥ္းစားမိ၏။ နယူးေယာက္တြင္ ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေစာေစာက စိတ္ပ်က္မႈမ်ား ေပ်ာက္သြားျပီး စိတ္တက္ၾကြေသာ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲေနေၾကာင္း အဂီြယာ သူ႕ကိုယ္သူ ေတြ႕ရွိလိုက္ရ၏။ မိသားစု လုပ္ငန္းမွ အျမတ္အစြန္း မ်ားျဖင့္ မိမိကိုယ္ပိုင္ ပင္မင္း ဆိုင္ခြဲဖြင့္ရန္ အခြင့္အလမ္း ရွိေနသည္ မဟုတ္လား။

ေငြေၾကးဆိုင္ရာ အခက္အခဲ အားလံုးကို မိခင္ “ ကာမင္း” အား သူက ရွင္းျပလိုက္၏။ “ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံသင့္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ ” ဟု သူက ေနာက္ဆံုးစကားကို ေျပာ၏။ “မင္းအေဖရွိ ရင္လည္း သူသေဘာတူမွာပါပဲ ” ဟု မိခင္က ဆို၏။ ၁၉၉၂- ခုႏွစ္တြင္“ ပင္မင္းဘုရင္ ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ဆိုင္ခြဲမ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္၏။ ဆိုင္မ်က္ႏွာစာတြင္ ေတာက္ပေသာ အျပာႏွင့္ အ၀ါေရာင္ျခယ္ထားျပီး အတြင္းဘက္တြင္လည္း ခ်ယ္ရီပန္းေရာင္ ျခယ္ထား၏။ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ သူ၏ ဆိုင္ခြဲေပါင္း ၂၂-ခု အထိရွိေနျပီး ယင္းတို႔အား စီမံခန္႔ခြဲရန္အတြက္ အနီးပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္သူ မ်ားကိုပင္ခန္႔ထား၏။

မၾကာေသးမီကမူ သူတစ္ခါက တက္ေရာက္ခဲ႔ေသာ ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ျပန္လည္ အဆက္အသြယ္ ျပဳလုပ္ခဲ႔၏။ သူ၏စိတ္ကူးမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ျဖင့္ တက္ေရာက္ျပီး တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ယူရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူစိတ္ကူး သလိုျဖစ္မလာခဲ႔ေခ်။ စီးပြားေရး ပါေမာကၡ ဟာေဗးရွဴးမင္းက သူ႔ကိုေခၚေတြ႔ျပီး တကၠသိုလ္တြင္ စီးပြားေရး ဘာသာရပ္ ပို႔ခ်သင္ၾကားေပးရန္ တာ၀န္ေပး၏။ ဤသို႔ျဖင့္ လြန္ခဲ႔ေသာ ၁၃-ႏွစ္က အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ သူစြန္႔ခြာခဲ႔ ရေသာ တကၠသိုလ္တြင္ ေဘာဂေဗဒ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စီးပြားေရး ဘာသာရပ္ ပို႔ခ်ေပးေနခဲ႔ရာ တစ္ေသာင္းပင္ ေက်ာ္လာခဲ႔ျပီျဖစ္၏။ သြားေလသူ ဖခင္ၾကီးသာရွိ လွ်င္မည္မွ် ဂုဏ္ယူရွာလိမ္႔မည္ကို သူသိေန၏။