စိတ္အခန္႔ မသင့္တာေလးေတြ

စိတ္အခန္႔မသင့္တာေလးေတြ

ဘာလို႔ ဒီ ultra surf ဆိုတဲ႔ ပေရာစီ ေဆာ့၀ဲလ္က ဖြင့္လို႕မရတာလဲ။ ခါတိုင္းဖြင့္ေနက်ဟာကို။ လူမ်ား အဆင္မေျပခ်င္ရင္ ေျပာပါတယ္ ဘာမွ ကိုမေျပဘူး။ အဲ႔လို ပေရာ္စီမွ ဖြင့္မရေတာ့ ဒီစာေတြကိုဘယ္လို ကိုယ္႔ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္မလဲ။ ခက္တာပဲဗ်ာ.. ဒီမွာကလည္း ဘာခက္မွန္း မသိဘူး.. အစကတည္းက ဘာမွ မလြယ္တာကို။ ဖြင့္ထားတဲ႔ သီခ်င္းကလည္း ၾကိဳက္လို႔တာ ဖြင့္ထားတာ.. ဘာတ့ဲ ‘ကိုယ္ဟာ ခ်စ္ေသာ ရင္ခြင္ေပ်ာက္သူတဲ႔’  အဆင္မေျပေသးဘူး သီခ်င္းစာသားကုိကေလ။ ဒီလိုပဲ ထံုးစံအတိုင္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထဲက ၀က္ျမီးမွာ ဆံုျပီး စကားမ်ားမ်ား ေျပာ.. ျငင္းခုန္ျပီ ျပန္လာေတာ့ အခ်ိန္က ႐ိုး႐ိုးလိုင္းကားေတြ မဆြဲေတာ့တဲ႔ အခ်ိန္ေလ။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေသာက္လို႔ ကုန္ခ်ိန္ၾကေတာ့ ၾကားကားလို႔ေခၚၾကတဲ႔ လိုက္ေအ႔စ္ တစ္စီး ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္၀င္လာတယ္။ စပါယ္ယာ တို႔၀သီအတိုင္း လမ္းေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေခၚေနျပီး ခရီးသည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚေနတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို မထြက္ေသးဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ထြက္ေတာ့မလားဆိုျပီး စီးကရက္ မတိုမရွည္ေလး ကို ျပစ္လိုက္ရင္း ကားထြက္မွာကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္ .. စပါယ္ယာေတြကေတာ့  ေခၚတုန္းပါဗ်ာ။

အဲ႔ဒါနဲ႔ ကားစီးလာတာ ကိုယ္ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ကိုေရာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့ဗ်ာ ကားမွတ္တိုင္ကေန အေဆာင္ကို။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အရင္ေန႔ေတြလို အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ညစာ အတြက္ ထမင္းက ကိုယ္တိုင္မွ လာမယူရင္ ထုတ္မေပးဘူးတဲ႔။ အာ…. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ်ာ… အရင္ ေပးေနက်ကို.. ေအး… ခု ဒီလိုပဲတဲ႔။ ဒီမွာ ငါနင့္အတြက္ ခ်န္ထားတယ္တဲ႔.. အမေတာ္သူက ေျပာတယ္ ။ အင္းေပါ့ေလ. ဒီခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ ရွိရာစားရမွာေပါ့ နက္ဖန္မွ ေမးၾကည့္ရမယ္ ဒီကိစၥကုိ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲေပါ့ေလ။

ျပီးေတာ့ သတိရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ အဲ႔ဒီမွာ ပထမ တစ္ေကာလ္ ၀င္သြားတယ္။ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲ ဒီတိုင္းဖုန္းၾကီးကိုင္ထားတယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ဖုန္းခဏ ခ်ျပီးေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေခၚလိုက္တယ္။ ဖုန္းလိုင္း၀င္သြားတယ္ ဒီတစ္ခါ လာကိုင္တာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ ဘာကိစၥလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႕ပါေပါ့.. အဲ႔ဒါန အဲ႔လူက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ ‘ ေဟ့ေကာင္ မင္းဒီခ်ိန္ရွိေနျပီ နားမည္လည္ဘူးလား. ဘာလဲတဲ႔ အိပ္ေနျပီကြ’ ဆုိျပီး ခပ္မာမာေျပာပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကို တစ္ခါမွ ဒီလုိဖုန္းဆက္လို႔ အေျပာခံဘူးတာလဲမဟုတ္။ ေနာက္ျပီးဆက္တာကလဲ ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမေလး။ အခ်ိန္ကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ။ အရင္ ဒီခ်ိန္ဆိုဆက္ပါတယ္ ။ ေနာက္ျပီး သူလဲ အင္တာနက္သံုးရင္ ၁၂ နာရီ ၁ နာရီ။ ဘာလို႔ခုမွေျပာရတာလဲေပါ့။ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသကလည္းထြက္သြားသလို အ့ံေၾသာျခင္းနဲ႔ ဘာလို႔အဲ႔လိုေျပာရတာလဲ ဆိုတာလဲ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ေဆာရီးပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆိုျပီး ဖုန္းကိုျပန္ခ်လိုက္ရပါတယ္။

ျပီးေတာ့ အြန္လိုင္းကို၀င္လိုက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ တူတူ ထိုင္ခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အဲ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ သိေနတဲ႔ သူဆိုေတာ့ေလ။ ထားလိုက္ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္နက္ဖန္မွ ေျပာပါေတာ့မယ္ အဲ႔ဒါေတြဆိုျပီးေတာ့ အမ ခ်န္ထားတဲ႔ ထမင္းကို စားရင္းနဲ႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဘာလို႔ငါ႔ကို  အဲ႔လိုေျပာတာလဲေပါ့ ငါက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာတာကိုပဲ ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ အင္း…… ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ. ဒါကလည္းျဖစ္တက္ပါတယ္ေလ တစ္ခါတစ္ေလ ဆိုျပီး ကိုယ္က နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေျပာတာေတာ့ ေျပာရဦးမွာပဲေလ။ နားလည္တယ္ဆိုတဲ႔ ေနရာမွာလည္း နားလည္သင့္ နားလည္ႏိုင္တဲ႔ သူဆို နားလည္ လိုက္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ လူတိုင္းကို အရမ္းကာေရာ နားလည္ေပးေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထင္ပါတယ္။

ဒီစာေရးတာကလည္း ပုဂိၢဳလိက ခံစားခ်က္သက္သက္ကိုေရးတာပါ။ ဒီစာလာဖတ္တဲ႔ သူေတြလည္း စာဖတ္ရင္း စိတ္ညစ္မယ္ဆို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ တကယ္ေတာ့ ဘေလာဂ္႔မွ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဒီတစ္ခါ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းျဖစ္မိတာကို ေရးခ်င္တာနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။

အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြ လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလို႔ တင္လိုက္တာပါ။ စာလာဖတ္တဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ ကို ဒီေနရာကေနပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ စိတ္အခန္႔မသင့္တာေတြ ေရးထားလို႔ ။ ေဆာင္ဦးလႈိင္ ကသီခ်င္းဆိုေနပါတယ္ ‘ ကိုယ္ကေကာင္းတိုင္း သူတို႕ ျပန္ေကာင္းႏိုင္ပါမလား ‘ တဲ႔ ……….

ခင္မင္စြာျဖင့္

ဖိုးသူေတာ္ ( ၆.၁၀.၀၈)

၁နာရီ ၇ မိနစ္