စက္တင္ဘာညေနခင္း၊သူႏွင့္ မိုးစက္ပြင့္ေလးမ်ား
မိုးသားကင္းစင္ေသာ ညေနခင္းတခုမဟုတ္ခဲ႔ပါ။ မုတ္သုန္ေႏွာင္း၏ အၾကြင္းအက်န္ မိုးသားမိုးလိပ္တို႔ ေကာင္းကင္တခြင္ ျပန္႔ႀကဲေနၾကသည္။ ေလသည္ လူ႔စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ တိုက္ခက္လ်က္ရွိသည္။ ေလထဲမွ မိုးေငြ႔မိုးရန႔ံေလးမ်ား ခံစားသိရွိရသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေနေလးနာရီ စြန္းစြန္းရွိေနၿပီ။ ခ်ိန္းထားသည္မွာ ညေန ၅ နာရီ မထိုးခင္ျဖစ္သျဖင့္ ခုခ်ိန္သြားလွ်င္ျဖင့္ ကြက္တိေလာက္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ေရညွိမ်ားတက္ေနေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အလိုက္သင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္၏ လတ္ဆတ္သာယာေအးျမမႈကို ခံစားကာ သီခ်င္းတိုးတိုးညည္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနသည္။
ဘက္စ္ကားဂိတ္မေရာက္သည္မွာ ၄ လခန္႔ၾကာျမင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အရာအားလံုးက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ရွိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဲယားကြန္ဘက္စ္ဟု အမည္တပ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္အားလံုးဖြင့္ ကားႀကီးတစီး ကားဂိတ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ အသာပင္တက္လိုက္ၿပီး အေနာက္ဘက္ဆံုး ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ကာ သက္ေတာင့္သက္သာ လိုက္ပါခဲ႔သည္။ မိုးရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ စြတ္စိုေတာက္ေျပာင္စိမ္းလြင္လ်က္ ရွိသည္။ သူ ဘက္စ္ကား စီသည့္ ကားဂိတ္မွ သြားမည့္ မွတ္တိုင္ထိက အနည္းေလး နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ကားစီးရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္၀င္တစားၾကည့္ကာ လိုက္ပါႏိုင္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း စိတ္၀င္တစားၾကည့္စရာ ဘာမွ မရွိပါေသာ္လည္း (ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းမ်ားသာ) စကားေျပာေဖာ္ တေယာက္တေလ မရွိသည့္အတြက္ ထိုျမင္ကြင္း မ်ားကိုပင္ အသစ္အဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ရႈ႕ကာ ေနရေတာ့သည္။
ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုဒ္မ်ားမွ မင္းသမီးခပ္က်က် ခပ္၀၀ ၏ နန္းဆန္ဆန္ၿပံဳးတုန္းတုန္းၾကည့္ေနဟန္ ၊ ခပ္ငယ္ငယ္ ေမာ္ဒယ္မေလး၏ ေဒါင့္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ လွေနေသာအေနာက္ပိုင္း ေကာက္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္မဟုတ္ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္နားေရာက္ေတာ့ မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာလာပါသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုင္ေနၾကထီးခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပါလာလို႔ အဆင္ေျပသြားသည္။ အျပင္သြားလွ်င္ တအုပ္မဟုတ္ တအုပ္ယူလာတက္ေသာ စာအုပ္တအုပ္ကို ကိုင္ကာ ထီးဖြင့္ေဆာင္းရင္း ခပ္ေအးေအးပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ခ်ိန္းထားသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ၅၀ တိတိ။ ကိုယ့္ဟာကို ၿပံဳးမိသည္။ ဘာလို႔ ခုလိုအခ်ိန္က အတိအက် ျဖစ္ေနရလည္း မသိေပ။
ခ်ိန္းထားသည့္ သူမ မေရာက္ေသးသည့္အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း ေကာ္ဖီတခြက္ မွာေသာက္ကာ ယူလာေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ စာအုပ္သည္ ၀ယ္ထားတာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာ မဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အယ္ဒီတာမ်ား ႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္းစာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဖတ္၍ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာမဂၢဇင္း ေလာကမွ နာမည္ႀကီး အယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု၍ စာေပအေၾကာင္း၊အယ္ဒီတာက်င့္၀တ္ အစရွိသည္တို႔ကို ပညာသားပါပါ ေမးျမန္ၿပီး အယ္ဒီတာဆရာမ်ားက ပညာသာပါပါေျဖၾကားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေသြးသစ္တို႔ ေမာင္တည္ၿငိမ္တို႔ ေကာက္ႏြယ္(ကေနာင္) တို႔ပါသည္။ ဖတ္၍ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မ်ားပါသည္။
ေမာင္ေသြးသစ္၏ ကဗ်ာအေပၚ ကဗ်ာဆရာတေယာက္အေနျဖင့္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို သေဘာက်မိသည္။ ေကာ္ဖီ တ၀က္က်ဳိးသြားၿပီ။ အခ်ိန္က ၁၅ မိနစ္ေက်ာ္ ၾကာသြားၿပီ။ သူမ ေရာက္မလာေသး။ ခံတြင္းခ်ဥ္လာသျဖင့္ စီးကရက္တလိပ္ ဖြာမိသည္။ စီးကရက္ မီးညွိၿပီးကာမွ ေဘးဘီကို အားနာသလို ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ကိုယ့္ေရွ႕၀ိုင္းမွာ ထိုင္ေနသည့္ ငနဲက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း စီးကရက္တဖြာဖြာ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ သက္သာရာ ရသြားသည္။ စီကရက္တလိပ္ကုန္ေလသည္။ ေကာ္ဖီ တငံုစာမွ်က်န္ေတာ့သည္။ အယ္ဒီတာ သံုးေယာက္ေလာက္ အၾကာင္း ဖတ္ၿပီးသြားသည္။ သူမ ေရာက္မလာေသး။
မ်က္လံုးသည္ စာအုပ္ကို အေတာ္ၾကာဖတ္ေနသျဖင့္ အေ၀းသို႔လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ သဲကြဲစြာမျမင္ရေပ။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ သည္းသည္းရြာေနဟန္တူသည္။ မိုးသံကိုကား မၾကားရေပ။ ျဖတ္သန္းသြားေနေသာ လူမ်ား ထီးေဆာင္းေနေသာေၾကာင့္ႏွင့္ ရုတ္တရက္အျပင္တြင္ေမွာင္ေနေသာေၾကာင့္သာ ေတြးမိသည္။ ဆိုင္ေကာင္တာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ႏွင့္ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး စကားေျပာေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ သူမ မ်ားလားဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးလဲ ကိုယ္အျပစ္တင္မိသည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ သဲကြဲေအာင္ မျမင္ရေပဘူးလား။ အသြင္ဟန္ပန္သည္ အေတာ္ကိုတူသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ျမင္ခ်င္သည့္ဟာကို ဦးေႏွာက္က သိေနသျဖင့္ မ်က္စိအျမင္တြင္ တမင္ လာထင္ဟပ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေကာ္ဖီတခြက္ကာ ကုန္ေလသည္။ ေရေႏြးလည္း ၇ ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ စီးကရက္တလိပ္ ထပ္ဖြာရွိဳက္သည္။ နာရီလက္တံမ်ားက ၆ နာရီကို ေရာက္ဖို႔ အနည္းငယ္သာလိုေတာ့သည္။ သူတို႔ဟာသူတို႔ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနသည္။ သူမကာ ေရာက္မလာေသးေပ။ ေသခ်ာပါၿပီ.. ခ်ိန္းတဲ႔ အခ်ိန္ေနာက္ မိနစ္ ၅၀ ေလာက္က်သြားေနၿပီျဖစ္သည္။ မိုးကလည္း ခပ္စိတ္စိတ္ေလး ရြာေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုက လန္းဆန္းေနေပသည္။ သူ၏ စိတ္တြင္ေတာ့ ထင္သေလာက္ မလန္းေပ။ ဆိုင္မွ ထြက္ကာ လမ္းေပၚေရာက္လာသည္။ ထီးဖြင့္ေဆာင္းကာ ခပ္ေအးေအးပင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သူမ ထီးမွ ပါ ပါေလလားဟု ေတြးေနမိသည္။
ညေနခင္း၏ မိုးဖြဲဖြဲေအာက္မွာ ပ်ားပန္းခက္သြားလာေနေသာ သူမ်ားကို အမွတ္မဲေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ သူမကို ေယာင္ရမ္းၿပီးမ်ား
ေတြ႔လိုက္ေလမလားဟု စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနသည္။ ျပည္လမ္းမႀကီးသည္ နက္ေျပာင္တင္းမာေနသည္။ ကားမ်ားသည္လည္း အလ်င္မလိုဟန္ ခပ္ေျဖးျဖးသြားေနၾကသည္။ သူသည္လည္း ခပ္ေႏွးေႏွးသာ ေလွ်ာက္ေနသည္။ မိုးစက္မ်ားသည္ တစက္စက္ႏွင့္ တံစက္ၿမိတ္တခုေအာက္မွ က်ေနသည္။ ေလသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တခ်က္ ေမႊ႔လိုက္သည္။ မိုးစက္မံႈမႊားေလးမ်ား လြင့္စင္ထြက္သြားသည္။ သူသည္ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ကေလးမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ တေကာင္၊ ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေလးငါးေကာင္။ ဟိုး အေ၀းမွာ ေကာင္ကင္ႀကီးက ခပ္ညိဳညိဳ။ မိုးကာ စဲမည့္ပံု မေပၚေတာ့ပါ…။
ဖိုးသူေတာ္ ( ၁၁.၉.၂၀၁၀)
